آرنج تنیس بازان (Tennis Elbow-Lateral Epicondylitis) تقریبا شایع ترین مشکلی است که افرادی که دچار مشکلات آرنج هستند با آن درگیر هستند. در این ضایعه التهاب و آسیب در عضلات قسمت خارجی بازو و آرنج رخ می دهد. برخلاف نام آن، این ضایعه فقط مختص تنیس بازان نیست و در افراد مختلف جامعه شیوع بسیار زیادی دارد.

این ضایعه از طریق گزارشات بیمار از فعالیت هایش و معاینات فیزیکی کاملا قابل تشخیص است.

بطور معمول اکثر مبتلایان به این ضایعه افراد بالای ۳۰ سال هستند، شیوع آن درمیان مردان و زنان برابر بوده و در اکثر موارد دست غالب بیمار را درگیر می کند.

آرنج تنیس بازان به دنبال بروز اختلال در تندون عضلانی قسمت خارجی آرنج (Extensor Carpi Radialis Bervis) رخ می دهد. این تندون محل اتصال عضله ای است که از مچ دست به قسمت خارجی آرنج می اید و عملکرد خم شدن مچ به بالا را کنترل می کند. برخلاف باورهای پزشکی گذشته، آرنج تنیس بازان یک التهاب ساده ی تندون نیست و درواقع به دنبال استفاده ی مکرر از تندون در حرکات تکراری، پارگی های ناقصی در محل چسبندگی تندون به آرنج رخ می دهد که به دنبال التیام و جوش خوردگی های ناقص، اختلال در عملکرد این ناحیه دیده می شود. این اختلال سبب بروز درد و حساسیت در قسمت خارجی آرنج می گردد.

ورزشکاران به ویژه شرکت کنندگان در ورزش های راکتی و همچنین افرادی که بیشتر درگیر فعالیت های دستی هستند، مانند نقاش ها، نجار ها، افرادی که حمل و نقل بار انجام میدهند، نوازنده ها، افرادی که با کامپیوتر کار می کنند و شاغلین در مشاغلی مشابه این فعالیت ها، بیش از سایرین در معرض بیماری آرنج تنیس بازان هستند. همچنین در برخی موارد فعالیت های تکراری مچ دست نیز میتواند سبب بروز این ضایعه گردد.

از مهمترین علائم این ضایعه میتوان به احساس درد و سوزش در قسمت خارجی آرنج اشاره کرد، همچنین به دنبال بروز آرنج تنیس بازان توانایی گرفتن اشیا با دست نیز کاهش (Gripe)می یابد. وقوع این ضایعه در بیشتر موارد تدریجی است و بسته به میزان آسیب وارده به تندون، میتواند علائمی خفیف تا ناتوان کننده داشته باشد.

دراقدامات فیزیوتراپی جهت درمان آرنج تنیس بازان، ابتدا کاهش درد و التهاب ناحیه آرنج، اقدامی حیاتی است. جهت حصول این امر فیزیوتراپیست پس از معاینه فیزیکی بیمار و مشخص نمودن میزان درگیری عضلات آرنج، بازو و مچ دست شروع به تنيظیم یک برنامه ی درمانی تخصصی برای بیمار میکند.

جهت کاهش درد اقداماتی چون الکتروتراپی(Electrotherapy)، درمان دستی تخصصی(Manual Therapy) روی موضع آرنج، سرمادرمانی(Cryotherapy) و تکنیک های نوار بندی(Taping) مورد استفاده قرار میگیرد. پس از کاهش درد اولیه حال نوبت به برطرف کردن علت اصلی بیماری می رسد. در این مرحله از درمان می توان از اقداماتی چون تکنیک سوزن خشک(Dry Needling) جهت اصلاح جهت گیری فیبرهای عضلانی بد جوش خورده استفاده کرد. بدنبال استفاده از تکنیک سوزن خشک امکان بروز مقطعی اندکی درد در ناحیه آرنج طبیعی است، اما فیزیوتراپیست با انجام سایر اقدامات درمانی از گسترش درد جلوگیری می کند.

گام بعدی درمان شامل انجام تمرینات تخصصی(Exercise Therapy) جهت حصول طول نرمال عضله و سپس تقویت عضلات آسیب دیده است، تا بدین روال از وقوع مجدد درد و ضایعه جلوگیری شود. لازم بذکر است بسته شدت علائم و دیگیری ناحیه، گاهی فیزیوتراپیست جهت کاهش فشار وارده به آرنج، به بیماران توصیه میکند که از اورتز های خاصی(Orthosis) در ناحیه مچ دست و آرنج استفاده کنند.